In memorie

Het verlies van een geliefd huisdier is heel droevig en emotioneel.  Het gemis zal nog lang voelbaar zijn...

Onze lieve prinses Flappie

Mijn ouders hebben Flappie als pup gekocht op een boerderij. De fokker was ervan overtuigd dat Flappie een Jack Russel was, wat ons uiteraard al verbaasde omdat zij helemaal wit was met uitzondering van zeven beige/blonde vlekjes. Storm, het hondje dat wij voor mijn opa en oma kochten en tevens Flappie's zusje, had wel wat vlekjes. Beide bleken totaal geen Jack Russels te zijn.Dit weerhield ons er echter niet van Flappie te kopen en uiteindelijk hebben wij een enorme vriendschap opgebouwd. 

Ik werd chronisch ziek en Flappie was mijn steun en toeverlaat. We vlogen samen door alle jaren heen, heel veel mooie en gelukkige momenten gedeeld. Zodra ik me niet fit voelde of niet lekker in mijn vel zat, kwam Flappie mij weer helemaal opvrolijken. We begrepen elkaar zo ontzettend goed, zonder dat zij ook maar een woord met me heeft kunnen wisselen.

Toen mijn opa alzheimer kreeg en niet meer voor zusje Storm kon zorgen, hebben wij Storm in ons gezin opgenomen. Wat is er nu fijner dan twee honden zusjes bij elkaar. Samen en met ons hebben ze een ontzettend fijne tijd gehad. En wij met onze hondjes natuurlijk! 

Storm werd in de zomer van 2015 plotseling ziek, waardoor zij op hoge leeftijd (inmiddels 15,5 jaar) een risicovolle operatie moest ondergaan, anders zou het slecht aflopen. Gelukkig heeft Storm deze operatie overleefd. Tijdens het herstel van Storm, kreeg ik een raar gevoel over Flappie. Ze vertoonde geen gedrag wat veranderd was, maar toch zat me iets niet lekker. Er gingen een aantal dagen voorbij en Flappie bleef vaker in haar mandje en ondanks dat Flappie echt altijd alles kon eten, lustte zij haar eten af en toe niet. Na een bezoek aan de dierenarts bleek mijn voorgevoel juist te zijn. Flappie leed aan nierfalen door de hogere leeftijd, met enorm hoge bloedwaarden. Door de hoge leeftijd konden ze niets voor haar betekenen. Negen dagen na diagnose kon Flappie niet meer eten, haar mandje niet meer uit en voelde zich zichtbaar heel slecht. Toen is zij ingeslapen. Dit verlies voelde voor ons als het verlies van een gezinslid, en ondanks dat zij een acceptabele leeftijd van 15,5 jaar heeft bereikt, was dit ontzettend moeilijk. 

Ik had in 2014 een afdruk gemaakt van de pootjes van Storm en Flappie in gips. Gewoon omdat ik het leuk vond, niet eens in gedachten gehad dat dit ooit een van de weinige tastbare herinneringen kon worden. Na het overlijden van Flappie bleek mijn gipsafdruk te gaan scheuren. Lichtelijk in paniek ben ik gaan googelen en heb ik bij Pootportret de afdrukken van allebei mijn hondjes kunnen vereeuwigen in brons. Met een meer dan prachtig resultaat. Een eeuwige herinnering aan onze lieve Flappie en lieve Storm. 

Geschreven door: Yamilla

Dirk (ofwel directeur)

Onze Dirk, wat was het een indrukwekkende hond.

Met zijn 100 kilo was hij imposant en net zo lief als dat hij groot was.

5 prachtige jaren hebben wij en iedereen die hem leerde kennen van hem mogen genieten en 5 weken hebben we samen hard geknokt.

Helaas is het niet gelukt om zijn chronische maagontsteking de baas te worden. We hebben fysiek afscheid genomen van elkaar, maar hij blijft altijd bij ons.

En hij blijft indrukwekkend, zo indrukwekkend dat zelfs het maken van zijn pootafdruk pas bij de 3epoging lukte gezien de enorme omvang. Maar wat is het mooi geworden en wat zijn we blij dat hij altijd samen met ons mee naar binnen kan lopen via het trapje van de keukendeur. Waarschijnlijk zal zijn pootafdruk tevens dienst doen als een drinkbakje voor de vogeltjes en onze kat. Wat een prachtige herinnering aan een prachtige hond!

De enorme pootafdruk van Dirk, ingemetseld in het trapje (dit is Juul die erbij staat).

Mark, Gaby, de kinderen, Juultje, Alex, Bones, de paardjes, de kat en de kippetjes

(Hillse Mastiffs)

Sparky

11,5 jaar hebben we van jou mogen genieten!

Februari 2014 gingen we met "vage" klachten naar de dierenarts.
Na allerlei onderzoeken te hebben verricht kwam de dierenarts erachter dat je longen vol zaten met tumoren.
Onze wereld stortte compleet in....
We kregen remmers mee en gingen er nog een mooie tijd van maken.
Overal namen we jou mee naartoe, geweldig vond je het en ook hebben we jou nog erg verwend.
Twee dagen nadat we de uitslag hadden gekregen, ging het niet meer en hebben wij de beslissing moeten nemen om jou te laten gaan.
Ik ben blij dat wij jouw baasje mochten zijn!

In haar laatste 2 dagen heb ik gelukkig de kans nog gekregen om een mooi pootportret in brons van haar te laten maken.
En het resultaat is echt prachtig geworden.
We zijn er zo ontzettend blij mee.
Zo hebben we altijd een blijvende herinnering aan Sparky....

Gr. Fam. van Kuik.

 

Op 25 juli 2013 heb ik afscheid genomen van onze grootste schat BURAN.

Ik leerde hem kennen in Fins Lapland in 2008 en het was liefde op het eerste gezicht.

Ik merkte hem op door zijn apart masker en vriendelijk karakter. Hij liep telkens voor mijn slee en leerde al snel mijn frolixskes kennen, we werden vrienden voor het leven.

Hij was een leidhond en een hele goede, zijn bijnaam was 'silent leader' en hij liep tijdens de wintermaanden, gemiddeld 5 dagen per week ongeveer 25 a 30 km per dag. Een ongelooflijk sterke hond; in de winter temperaturen tot -35 en zomers + 35. Toen liet ik aan de eigenaar van de vakantieplaats al weten dat als mijne vriend op pensioen zou gaan, hij toch wel naar ons thuis mocht komen (we hebben eerder van hun al een husky die niet geschikt was voor de slee, maar gebruikt werd als dekreu).

Het werd 2009, 2010, 2011 en 2012 en we zagen hem ieder jaar, soms 2x per jaar en Buran werd al wat ouder maar was nog in prima conditie dus zijn pensioen stond nog niet gepland. Toen ik vorig jaar in september met een vriendin een paar dagen naar Finland ging en ik hem dus terugzag vertelde zijne baas mij dat vermoedelijk na de winter van 2013 hij met pensioen zou gaan en richting Zonhoven (België) kon komen.

2013: Het was EINDELIJK zo ver!! Er werden plannen gemaakt met een Sloveense gids die als het winterseizoen gedaan is terug naar huis rijdt om hem mee te brengen tot Duitsland. Terwijl ik met vriendinnen in Spanje in de refugio zat vertrok Dave op 4 mei naar Kassel om Buran te gaan halen. Hij was happy en genoot van alle vrijheid!!

Twee weken later op mijn verjaardag had hij ineens een bobbel op zijn kop, afspraak met de dierenkliniek werd gemaakt en op de rx zagen ze dat zijn schedel was aangetast. Geen goed nieuws dus: schimmel of een tumor. Afspraak gemaakt met de kliniek in Luik voor een CT. scan en het verdikt was zwaar: een vergevorderde tumor in de linker sinus die al zo uitgebreid was dat hij vermoedelijk nog 1 tot 2 maanden te leven had. Hij heeft op 1 week na, de 2 maanden niet gehaald.

We hadden hem nog zo graag wat langer bij ons gehad; om samen te gaan fietsen, te gaan wandelen in de Ardennen, hem opnieuw de sneeuw te laten zien, om hem na zijn zwaar leven heel veel te verwennen. Hij heeft zo gevochten om bij ons te kunnen blijven. Ik heb hem verteld dat hij rustig mocht gaan, hij zal immers altijd bij mij zijn en blijven...

Hij werd op 26 juli 2013 gecremeerd en is terug thuis, hij zou dit jaar 12 jaar geworden zijn.

Vandaag (06/08/2013) ontving ik zijn pootafdruk en ben ik heel blij dat ik weer iets tastbaars heb. Het is erg mooi en hij zal dus altijd bij ons zijn.

Ik ben erg tevreden van de professionele opvolging en ongetwijfeld zullen verschillende vrienden ook een portret bestellen van hun viervoeters voor het te laat is...

Ingestuurd door: Elke  

Chloë, slaap zacht m'n meisje..
Shine bright like a diamond..
xxx

Ingestuurd door: Florence Bonte

 Bijna 13 jaar heb ik genoten van mijn geweldige, wilskrachtige, onvermoeibaar vrolijke levensgenieter. Kostbare jaren waarin ik veel geleerd heb over honden en over mezelf. Zo’n hond is een standbeeld méér dan waard!

Met mijn 7 weken oude bulldogpupje Soraya stap ik binnen bij dierenarts Derksen. Hij onderwerpt haar aan een intensief onderzoek. Er is vanwege een nog niet volgroeid hart een ernstige hartruis te horen. Maar de dierenarts ziet het niet somber in en geeft me een lijst met adviezen mee naar huis. "Je hebt eigenlijk een couveusepup. Maar met veel geduld en goede zorg, heb je binnen enkele maanden een kanjer van een hond. Overvraag je hondje niet! Als je denkt dat er iets is, moet je meteen bellen."

Drie maanden later heb ik een levenslustige, maar loopse pup! Haar loopsheid wil niet ophouden en haar vulva ziet er zwaar en opgezwollen uit. Dierenarts Derksen opereert haar en haalt een sterk vergrote baarmoeder en rotte eileiders eruit. De operatie is net op tijd! Twee weken later haalt mijn eigenwijs, maar vrolijk dartelend hondje haar tweede gehoorzaamheidsdiploma. Binnen een jaar volgen nog twee diploma's en beginnen we aan een aangepaste behendigheidscursus. Net nadat het eerste diploma behaald is, gaat Soraya kreupelen. Ik voel me schuldig. Heb ik haar teveel laten doen?

Nee, is het antwoord van de dierenarts. Hij constateert links voor schouderdysplasie. En rechts achter een vergevorderde heupdysplasie. Niets aan te doen. "Maak geen vitrinekasthond van haar. Deze hond is een levensgenieter. Beter kort en heftig, dan lang en saai. Derksen leert me hoe ik de heup in de kom kan zetten en adviseert me met Soraya te gaan fietsen en zwemmen. Haar spieren moeten sterk en hard worden, dan zullen de heupen niet zo gauw uit de kom schieten. Een jaar later zijn we terug op de behendigheidscursus en volgen ook nog een speurhondencursus.

Wanneer ze goed 8 jaar is, gaan we het rustiger aan doen. Een Labradorpup in huis geeft mijn bulletje qua activiteit nieuwe perspectieven. Ruim 4 jaar lang rennen, stoeien en behendigen ze samen wat af. Krap anderhalve maand voor haar 13de verjaardag, is de motor ineens op. Dan weet ook dierenarts Derksen niets meer te doen. Met pijn in m'n ziel neem ik het enige eerlijke besluit:euthanasie.

Een dag later ontvang ik een 'sterkte gewenst'-kaartje van mijn dierenarts en twee dagen later een envelop met de pootafdruk van Soraya in flexibele klei gedrukt.

Ik ga in Internet op zoek en vind een bronsgieterij in Milsbeek. Het contact met Jos Derks is snel gelegd, hij ziet er een uitdaging in. Enkele weken later meldt hij dat zijn werk klaar is. In de tussentijd ben ik op zoek gegaan naar een passende sokkel. Het wordt een roze speksteen uit Brazilië, het land waar ik jaren gewerkt heb.

Hoewel ik aanvankelijk met lood in m'n schoenen naar Milsbeek rijd - ik verwacht een emotionele bij het zien van het afgietsel - word ik warm onthaald. Jos Derks toont respect voor zowel het dier waarvan de afdruk is als voor de baas die een tastbare herinnering wil.

Aan het eind van de dag kom ik thuis met een kostbaar stukje werk. Een herinnering aan mijn sterke, wilskrachtige en levenslustige hond.

Er zijn maar weinig dierenartsen die ook oog hebben voor de emotionele verwerking van de bazen. Daarom heeft Jos Derks een pakket ontwikkeld. Daarmee kunnen diereigenaren zelf een pootafdruk te maken voordat het te laat is en de dierenarts deze service niet verleent.

Bijna 13 jaar heb ik genoten van mijn geweldige, wilskrachtige, onvermoeibaar vrolijke levensgenieter. Kostbare jaren waarin ik veel geleerd heb over honden en over mezelf. Zo’n hond is een standbeeld méér dan waard!

Ingestuurd door: Marjan Loggers