Pinguïn met jong

De film ‘The March of the Penguins’ vormde de aanleiding voor dit beeld. Een indrukwekkende film. Ik was er stil van; wat hebben keizerspinguïns veel over voor hun jong.

Het vrouwtje legt maar één ei. Een kostbaar goed dat vanaf het eerste moment met de grootste zorg wordt behandeld. Allereerst moet het vrouwtje het ei overhevelen naar de voeten van het mannetje: een risicovolle onderneming. Zo snel mogelijk bedekt vader het ei met zijn buikplooi. Na nog een laatste inspectie neemt het vrouwtje afscheid. Ze begint aan de eindeloos lange tocht der moeders:  naar de zee, meer dan honderd kilometer verderop, glijdend en waggelend. Ze moet eten, een vetlaag opbouwen en voedselreserves voor haar jong aanmaken.  Het mannetje buigt zich over zijn taak als vader: de eerstkomende maanden moet hij het ei warm houden, voorzichtig keren en vooral niet van zijn voeten laten vallen. Want de grond is hard, en ijs- en ijskoud.

In de donkere poolwinter staan de vaders dicht bij elkaar. De temperaturen dalen tot -50 graden, er razen sneeuwstormen met orkaankracht over en ze hebben niets, maar dan ook helemaal niets te eten. Ze kunnen niets anders doen dan wachten op de vrouwtjes en hopen dat ze genoeg vet hebben om te overleven.

Pas na 65 dagen is het zover: het kuiken pikt zich een weg door het ei en begint meteen te schreeuwen van de honger. Gelukkig heeft vader nog een klein beetje reservevoedsel over voor zijn jong, zodat het niet zal verhongeren. Dat wil zeggen, als moeder snel terugkomt. De pinguïns turen in de witte verte.

En dan opeens verschijnen de ze aan de horizon, moeizaam waggelend: duizenden moeders die de duizenden uitgehongerde vaders komen aflossen.

Na een korte blijde begroeting is het tijd voor vader om te gaan. Zachtjes schuift hij zijn gekoesterde schat over op de voeten van het vrouwtje. En dan moet hij gaan. Hij sluit aan in de lange rij van uitgeputte mannetjes, die na al die maanden de helft van hun lichaamsgewicht zijn kwijtgeraakt. Zo snel mogelijk terug naar de zee, die nu gelukkig wel veel dichterbij is. Want inmiddels is het lente geworden en het winterpakijs is al gedeeltelijk gesmolten.

Als vader weer terugkeert met voedsel, neemt hij de zorg voor het jong over. Nu is het weer de beurt aan moeder om naar zee te gaan, om aan te sterken en een voedselvoorraad aan te leggen. Zo wisselen vader en moeder elkaar af en kan het pinguïnjong onbezorgd opgroeien in de zomer van Antarctica.

Het beeld ‘Pinguïn met jong’ verbeeldt voor mij de ultieme ouderliefde.

Slechts één ei, dat met oneindige zorg wordt verzorgd. IJzige kou, wekenlange stormen, toenemende honger en toch onverstoorbaar blijven staan voor je ei, voor je toekomstige kind, zonder ooit de aandacht te laten verslappen.

Honderden kilometers zwoegen over het ijs, al uitgeput door het leggen van het ei. Onvermoeibaar doorgaan, eerst heen en dan terug. Opschieten, want het is bijna tijd, het jong komt eraan.

En daarna, er samen voor gaan: de een wakend over het jong, de ander op weg naar de zee, bron van al het voedsel. Vader en moeder, beide onmisbaar. Een harmonieus samenwerkend team met maar één doel: hun kind gezond laten opgroeien.

Grote Landende Gans - bronzen beeld op rvs-pen

Al twee jaar lag er een grote landende gans in wording in ons atelier. Te wachten op voltooiing. Maar helaas, we hadden geen tijd, en eigenlijk was de gans net te groot om in eigen atelier te kunnen gieten. Tot er een echtpaar kwam dat deze gans dolgraag wilde hebben. En wij net een grotere cuvette hadden aangeschaft, waardoor we de gans toch zelf konden gieten. Naar voorbeeld van de landende gans die we in de galerie hebben staan (een kleiner model) maakte ik het origineel af. Daarna maakte Jos een mal, het gietwassen exemplaar werkte ik weer bij en vervolgens werd deze gegoten en gepatineerd. Op verzoek van het echtpaar plaatsen we landende gans op een eikenhouten sokkel.

Paardentorso Equus I

Vroeger wilde ik dolgraag een paard hebben. Maar aangezien we thuis met vijf meiden waren en er al geen geld was voor paardrijlessen hield ik het bij dromen van paarden. Ook hield ik veel van tekenen, en dus tekende ik paarden. In een van de vele dozen die nog opgeslagen staan, moet nog een schoolwerkstuk zitten met tekeningen over de klassieke hogeschool dressuur. 

Ook was ik onder de indruk van de klassieke rijkunst en dan met name met paarden zoals hierboven. Dit alles heeft de inspiratie gevormd voor het beeld met de Latijnse naam "Equus I"  Dit betekent (uiteraard) paard, een verwijzing naar mijn Gymnasiumtijd die niet langer dan een jaar duurde. Ik wilde dierenarts worden en latijn leren leek in theorie helemaal geweldig, maar dat viel in de praktijk behoorlijk tegen.